Ang Punong Punung-puno ng Ala-ala

ANG PUNONG PUNUNG-PUNO NG ALA-ALA 

by:Lilian Sarmiento Vega

Ang tula kong ito ay aking iniaalay,

Sa Batch ’77 na nagtapos sa Manila High.

Layunin nito ay sariwain lang naman,

Ala-ala niang  saksi ng ating kabataan.

Sa loob ng bakuran ng ating paaralan,

Ang punong ito,doon ay mamamasdan.

Sa palibot nito’y sementadong upuan,

Ating pahingahan kapag may vacant time.

Ang punong ito’y saksi sa ligaya,

Sa lungkot at dusa nating magkakaeskwela.

Tanda ko pa,kapag exams ay malapit na,

Puno ang upuan at nagrereview na.

Pagtapos ng exams, puno ay babalikan,

At sa lilim nito doo’y maghahambingan.

Mga nakuhang grades,dulot ay inggitan,

Kasi may mataas,ang bagsak ay lamang.

Sa puno ding ito,dito naramdaman,

Pagtibok ng puso,sa kaklaseng mahal.

Ayaw mang aminin,ayaw mang ipaalam,

Sa kilos at galaw,mahahalata naman.

Tuksuhan at kantyawan ng mga kamag-aral,

Sa ilalim ng punong ito ang masasaksihan.

O,anong saya,o anong ligaya,

Balikan ang ala-ala ng tayo’y teen-ager pa.

Mahigit 3 dekada na ang nakakaraan,

Pero  punong ito, ngayon pa din ay nariyan.

Sa ulan at bagyo,sa lindol na nagdaan,

Di siya natinag,lalo pang tumatag.

Ang buhay nati’y tulad din ng puno,

Mga pagsubok,atin ding binuno.

Salamat sa Diyos,kapalarang natamo,

Tulad din ng puno,tayo ay lumago.

O mahal naming Manila High,puno’y

pag ingatan,

Huwag puputulin,bagkus ay alagaan.

Ala-ala nito,katumbas ay buhay,

Nasa puso lagi hanggang kamatayan.

Nasaan man ngayon dati kong kamag-aral,

Nandito sa Pinas,o sa ibayong dagat.

Sa tulong ng FB aking kayong makokontak,

Aking mga kamag-aral,nawa’y aking mahanap.

Halina’t puntahan natin itong ating puno,

At sa harap niya,tayo ay mangako.

Tayong mga taga Manila High ay hindi yuyuko,

Sa ano mang problema,di tayo susuko.

Sa taong darating,dalangin sa Diyos,

Mga taga Manila High,sana ay magdaos.

GRAND REUNION,atin ng iayos,

Upang magkita-kita at sumayang lubos.